Szefologika, czyli logika szefowania

Recenzje książki: Szefologika, czyli logika szefowania (13) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. na-kawe.net Justyna, 2014-08-26

   Chwytna idea, która zagrzeje zespół do pracy to nie wszystko. Jasne zasady, konkretne, wyznawane wartości oraz dbanie o markę i reputację to klucz do udanego szefowania. A może coś jeszcze? Jeśli mielibyście możliwość umówienia się na kawę z jednym z najskuteczniejszych szefów w naszym kraju, czego chcielibyście się od niego dowiedzieć?
   
   Może zapytacie, dlaczego terroryści muszą dbać o swoją reputację i budować własną markę? (Tak, terroryści!) Może zaciekawiłoby Was, dlaczego najgroźniejszym przeciwnikiem jest ten, którego nikt się nie boi, lub dlaczego tak istotne jest podejmowanie bezzwłocznie ważnych decyzji, zanim dogonią nas nasze wątpliwości? Zapewne zainteresowałoby Was także, co pozwala opanować kryzys, albo dlaczego nie ma lidera, jeśli go nie widać.
   
   Jeśli nurtują Was te i inne pytania, nie musicie już dłużej główkować i zastanawiać się, jak tu umówić się na kawę z szefem szefów :) Zaparzcie kawę i… zajrzyjcie do książki Romana i Pauliny Polko „Szefologika, czyli logika szefowania” wydawnictwa Onepress. Jest to doskonała pigułka wiedzy dla liderów, szefów oraz wszystkich osób zainteresowanych tematem, w której doświadczony wojskowy oraz analityczka i dziennikarka zajmująca się przywództwem rozkładają temat szefowania na czynniki pierwsze. Jest to także uniwersalny przewodnik po zarządzaniu zespołem, który uwypukla takie problemy, jak kwestie sięgania po władzę, zaznaczania swojego przywództwa, podejmowanie działań w sytuacjach kryzysowych oraz o konieczności ciągłego „update’owania” samego siebie i swojego zespołu.
   
   

2. MIESIĘCZNIK KAPITAŁOWY Sylwia Wojtas 08/2014

   Wojskowa dyscyplina w zarządzaniu - czego dyrektor może nauczyć się od oficera?

   
   Korporacja, urząd, wojsko czy mała firma - w każdej grupie, która ukierunkowana jest na osiągnięcie konkretnych celów, trzeba wyłonić lidera. Jak nim zostać "Człowiek na stanowisku kierowniczym, który w pracy szuka kumpli, przyjaciół, który chce być kochany przez podwładnych, nie nadaje się do bycia szefem" - to tylko jedno z wielu spostrzeżeń, jakimi doświadczony oficer Roman Polko dzieli się na łamach swojej najnowszej książki.

   
   Polko prezentuje odmienne do powszechnego wyobrażenie lidera. Jego wieloletnie doświadczenie oficerskie oraz zainteresowanie zarządzaniem zaowocowało wydaniem kilku książek, w tym dwóch z zakresu kierowania organizacją. Nie udawaj przed przełożonym, że jesteś jego klonem; decyzje podejmuj w mgnieniu oka; podczas kryzysu sprawdza się wszystko, co pozwala go opanować; Twój najgroźniejszy przeciwnik to ten, którego się nie boisz - to tylko kilka z głównych wskazówek, jakimi podzielił się na łamach swojej najnowszej książki pt. "Szefologika, czyli logika szefowania".

   
   Czego przyszli liderzy mogą nauczyć się od doświadczonego oficera Z książki dowiemy się m.in.:

   
   Czy karać za każde przewinienie? Czy każdego pracownika powinno karać się w ten sam sposób? I w końcu – w jaki sposób karać, by sankcja okazała się skuteczna i motywująca? Co jest w procesie wyciągania konsekwencji najważniejsze - JASNOŚĆ PROCEDUR. Podwładny musi wiedzieć, za co może oczekiwać pochwały, a za co nagany - jeśli nagrody i kary będą przyznawane dla niego w sposób niezrozumiały, powstępowanie takie będzie miało negatywny wpływ na jego motywację, nastawienie do przełożonego i efektywność pracy.

   
   W swojej książce Roman Polko stwierdza jednoznacznie: "Człowiek na stanowisku kierowniczym, który w pracy szuka kumpli, przyjaciół, który chce być kochany przez podwładnych, nie nadaje się do bycia szefem". Pierwszy test charakteru pod tym względem odbywa się w momencie awansu, kiedy to osoba awansowana na stanowisko kierownicze jest zmuszona zarządzać swoimi kolegami i koleżankami. Autor książki przestrzega, by nie przerysowywać swojej nowej roli i nie zmieniać układów koleżeńskich ze znajomymi, ale też radzi, by być stanowczym i trzymać się zasad niezależnie od sympatii i antypatii. Oficer za przykład zgubnego działania faworyzowania lubianych pracowników podaje sytuację z jego życia. Oficer X był bardzo ceniony w swojej jednostce za entuzjazm i bycie duszą towarzystwa. Sentyment do tego człowieka nie pozwolił oficerowi na zwolnienie go za ewidentne niedociągnięcia. Efektem tej sytuacji było stworzenie stanowiska o niskiej odpowiedzialności dla oficera X oraz jego wyjazd na akcję do Kosowa. Tutaj niedociągnięcia oficera skończyły się tragicznie - uprowadzeniem i śmiercią kilku serbskich nauczycielek.

   
   Wojskowe przykłady skutecznego dowodzenia oraz efektów nieskutecznego zarządzania mogą wydawać się przeciętnemu czytelnikowi wyolbrzymione i nijak mające się do rzeczywistości, w której działa zwykły kierownik czy prezes. Jednak niezależnie od środowiska, w jakim zarządzamy, problemy i ich konsekwencje pozostają takie same. Ludzkiego życia czy obronności kraju nie można co prawda stawiać na jednej szali z decyzją o zwolnieniu niekompetentnej kadrowej, ale podejmowanie kluczowej dla rozwoju firmy decyzji, której efektem może być pozbawienie całego działu środków do życia lub splajtowaniem firmy, nie jest decyzją łatwą. Wnioski płynące z sukcesów i porażek Romana Polko jako dowódcy są bardzo cenną wiedzą dla każdego, kto zajmuje stanowisko kierownicze.
   

3. Miesięcznik Benefit 08/2014

   Autorzy książki piszą o konieczności zaznaczania swojego przywództwa, o sięganiu po władzę zamiast czekania, aż przyjdzie sama, o podejmowaniu nadzwyczajnych działań w sytuacji kryzysowej. O rozsądnym ryzykowaniu i pochwale pośpiechu. O "rodzicach" porażki i marce, o którą dbają nawet terroryści. O poznawaniu wroga i przeobrażaniu się z podwładnego w lidera. O wartościach, które obowiązują w każdych okolicznościach, o specjalizacji, dzięki której podwładni przestają zazdrościć szefowi awansu (bo czasem zarabiają lepiej od niego), oraz o konieczności ciągłego "updateowania" siebie samego i swojej instytucji do nowej, ulepszonej wersji.

4. 21. wiek 08/2014

   W książce "Szefologika" autorzy zwracają uwagę na konieczność zaznaczania swojego przywództwa w sięganiu j li po władzę, zamiast biernego czekania, aż przyjdzie sama. W książce czytelnicy przeczytają również o rozsądnym ryzykowaniu i dowiedzą się, w jakich sytuacjach warto się spieszyć. Niepodważalnym atutem niniejszej książki jest również to, że zaznajamia czytelnika z wartościami, które obowiązują w każdych okolicznościach oraz przekonuje o konieczności ciągłego "update'owania" siebie samego i swojej instytucji do nowej, lepszej wersji.

5. socialtalk.pl 2014-07-14

   Dopóki nie przeczytałem tej pozycji, nie miałem bladego pojęcia, jak dużo z doświadczenia w armii można wnieść do zwykłego życia.
   
   Oczywiście, 239 stron autorstwa Romana i Pauliny Polko jest głównie o zaznaczaniu swojego przywództwa i pokonywaniu przeciwników na polu biznesowo-zawodowym. Ale czytając tę pozycję z łatwością odnajdywałem analogie w różnych, codziennych sytuacjach życiowych.
   
   Mało tego. To również bardzo ciekawa lektura dla tych, którzy chcą podejmować lepsze decyzje nie tylko w kryzysowych, nagłych sytuacjach. Dużo praktycznych porad o stosowaniu zasad, kar, nagród, wychowywaniu sobie ludzi dookoła. No i oczywiście dostaniesz jakieś +100 do samoświadomości.

6. moznaprzeczytac.pl Jacek Jarocki, 2014-07-06

   W wojsku, jak w każdej strukturze hierarchicznej, najistotniejsze jest to, aby istniał ktoś, kto będzie szefem i liderem lub – mówiąc krótko – kto będzie dowodził. Roman Polko, jeden z najbardziej znanych, a przy tym zasłużonych polskich wojskowych, uczy, jak liderować w dobrym stylu. Swe rady, ubrane w formę dialogu, zawarł na niespełna 250 stronach i nazwał wszystko Szefologiką.
   
   Książka, która w ten sposób powstała, jest – przyznać trzeba – dość niezwykła. Jeżeli ktoś z szanownych Czytelników miał do czynienia z podręcznikami dla liderów, wie, że naczelna zasada, głoszona zazwyczaj w takich książkach, którą da się wyłowić z zalewu okólników i banałów, brzmi: bądź inspirujący. Polko w prostych, żołnierskich słowach stwierdza coś odwrotnego: pierwszorzędnie masz być skuteczny, bowiem prócz ciebie mało kto jest w stanie dostrzec naczelną ideę. Stąd, wbrew powszechnie przyjętym koncepcjom, szefowanie nie opiera się (a przynajmniej nie wyłącznie) na kreowaniu wizji i zaszczepianiu ducha. Lider musi posiadać inne cechy: siłę, zdecydowanie, szybkość podejmowania decyzji.
   
   Kariera wojskowa autora bez wątpienia nie pozostała bez wpływu na ostateczny kształt Szefologiki. Polko silnie promuje politykę transparencji i jasnych zasad, które – choć nie budują w zespole ducha rywalizacji – dają zaufanie. Taki stanowczy, ale jasny, a przez to uczciwy sposób zarządzania zespołem to coś, co niewiele ma wspólnego z optymistycznym modelem amerykańskim, gdzie wystarczy chwytna idea, by każdy ruszył do pracy. Polko dobrze zna mentalność Polaków, której podstawowe założenia – „jakoś to będzie”, względnie „po co się przepracowywać” – nie ułatwiają osiągania jakiegokolwiek celu. Rzeczony podręcznik ma zatem cel niemal wyłącznie praktyczny i osiąga go w sposób spektakularny.
   
   Tyle, że powiedzieć o Szefologice – „podręcznik”, to jednak nadużycie. Książka, napisana lekko i przyjemnie, przypomina żywą rozmowę, zaś klarowne podzielenie wszystkiego na dwanaście „lekcji”, czy – jak wolą autorzy – twierdzeń, sprawia, że Szefologikę czyta się szybko. Nie brakuje tu osobistych wycieczek niegdysiejszego dowódcy jednostki specjalnej GROM, które dokumentują nie tylko jego zmagania bojowe, ale przede wszystkim doświadczenie w zbiurokratyzowanej, skostniałej instytucji, jaką jest Wojsko Polskie. Całe szczęście, obywa się bez malkontenctwa, za to z dystansem i odrobiną ironii. Całości dopełniają rysunki autorstwa Cezarego Krysztopy, które, w przewrotny często sposób, komentują tekst.
   
   Pozostaje ostatnie pytanie: czy lektura Szefologiki daje cokolwiek, prócz rozrywki? Innymi słowy: czy to w ogóle poradnik? Odpowiedź nie jest oczywista. Choć wcześniej podkreślałem, jakie podejście ma Polko do tematyki zarządzania, rady przez niego udzielanie wydadzą się niektórym aż nazbyt oczywiste. Problem w tym, że osoby na kierowniczych stanowiskach lub przynajmniej pretendujące do roli liderów, zbyt często zapominają o tych podstawowych twierdzeniach. Stąd Szefologika nie uczy być może, jak zarządzać, przypomina za to, o co tak naprawdę chodzi w skutecznym, ale uczciwym kierowaniu ludźmi. I cel ten autorzy osiągają w pełni.
   
   Współczesna zhierarchizowana firma jest niczym pole walki. Różnica polega jednak na tym, że w korporacji panuje konflikt totalny, wyrażony już w XVII wieku przez Thomasa Hobbesa zasadą: „wojna wszystkich przeciwko wszystkim”. Na tak pojęty teren operacji działań wojennych Polko próbuje wprowadzić wojskowe reguły: walczymy stosując pewne zasady, w zespole, pod egidą dowódcy. I nie zostawiamy swoich. Uczciwa to książka w chwili, gdy etyka biznesu kończy się na kupionych za odpowiednią cenę certyfikatach fair trade.

7. Magazyn Sukces KRZYSZTOF JENDRZEJCZAK, SUKCES (2014-06-30)

   Przemyślenia 0 przywództwie zawiera też „Szefologika". To wywiad rzeka, który Paulina Polko - była dziennikarka 1 analityk w Kancelarii Prezydenta RP i BBN, a obecnie wykładowczyni - przeprowadziła z Romanem Polką, generałem dywizji, dwukrotnym dowódcą elitarnej jednostki GROM i doktorem nauk o zarządzaniu. W rozmowie poruszono temat uniwersalnych zasad obowiązujących każdego lidera. Są one takie same niezależnie od tego, czy mamy do czynienia z wojskiem, organizacją terrorystyczną czy korporacją. Autorzy radzą m.in., jak odnaleźć złoty środek między zastraszaniem pracowników a brakiem dyscypliny.
   
   Z lektury dowiemy się również, dlaczego lider musi czasami podjąć odważną decyzję, nie czekając na orzeczenie sądowe. Albo jakie przełożenie na działalność biznesową ma zawarty w kodeksie Rangersów ścisły zakaz pozostawiania rannych towarzyszy broni. A nawet tego, że Osama bin Laden może służyć za przykład zasady „Be-Know-Do", która nakazuje przywódcy ideowość, wiedzę o środkach prowadzących do celu i jego sprawne osiągnięcie. Książka dla wszystkich liderów, od kierownika w małej firmie po generała.

8. Wprost Szymon Krawiec, 2014-30-06

   Kto by pomyślał, że generał dywizji Wojska Polskiego napisze kiedyś książkę o biznesie. Ale kto lepiej powie o tym, jak zarządzać ludźmi, niż gen. Polko, który dwukrotnie dowodził elitarną jednostką specjalną GROM To z nią zdobywał platformy wiertnicze na wodach Zatoki Perskiej i skakał na spadochronie z wysokości 10 tys. m. Poza polem bitwy obronił pracę doktorską o zarządzaniu i dowodzeniu jednostkami specjalnymi. W swojej książce, którą napisał razem z żoną Pauliną, byłą dziennikarką, urzędnikiem i analitykiem w Kancelarii Prezydenta i Biurze Bezpieczeństwa Narodowego, uczą, jak zaznaczyć swoje przywództwo, sięgnąć po władzę, zamiast na nią czekać, i przeobrazić się z podwładnego w lidera.
   
   1. Jeśli lidera nie widać, to widać go nie ma. Co zrobić z szeregowym, który wbrew przepisom nie chodzi w kompletnym umundurowaniu Wpisywać nagany do dzienniczka Prowadzić ciągnące się miesiącami postępowania dyscyplinarne Dziesięć pompek załatwia sprawę.
   
   2. Albo ma się władzą, albo piastuje stanowisko. Lider staje się dzisiaj bardziej dostępny niż kiedykolwiek: by porozmawiać z szefem, nie trzeba wystawać godzinami pod jego drzwiami, można go zaczepić na Facebooku.
   
   3. W kryzysie sprawdza się wszystko, co pozwala go opanować. Nic nie było wiadomo na pewno. Trzeba było jechać na miejsce i to sprawdzić. Gdy zabraknie wyższych przełożonych, przejmij dowodzenie i zacznij działać - przynajmniej mnie tak zawsze uczono.
   
   4. Jak się ma apetyt na sukces, to trzeba się wychylić.
   
   Zakonnicy nieprzypadkowo sadzają na furcie mądrego, umiejącego nawiązać kontakt z innymi brata, bo wiedzą, że od jego zachowania będzie zależała opinia gości o całym klasztorze.
   
   -Szymon Krawiec-

9. Rzeczpospolita a.k., 2014-06-16

   Jeśli chcesz mieć władzę – musisz ją zdobyć, bo sama nie przyjdzie. Trzeba walczyć o autorytet, ryzykować i spieszyć się tam, gdzie to potrzebne. „Są zasady, które obowiązują każdego szefa, generała, prezesa czy herszta bandy rozbójników" – piszą w swojej książce „Szefologia, czyli logika szefowania" Roman i Paulina Polko. „Bez poznania, zrozumienia i zastosowania tych zasad nie będziesz prawdziwym przywódcą" – melduje czytelnikom generał i podkreśla, że rady, jakich udziela, wynikają z jego osobistych doświadczeń i analizy konkretnych przypadków przywódczych zachowań. Książka ma pomóc liderom w szukaniu własnych sposobów rozwiązywania problemów. Zawiera 12 twierdzeń (np.: „nawet terroryści muszą dbać o markę i reputację" czy „kto nie aktualizuje, ten ginie") dotyczących kluczowych obszarów działania liderów. Napisane w formie rozmowy zachęcają do tworzenia własnej logiki szefowania. Autorzy odwołują się nie tylko do doświadczeń z armii, ale też do działań himalaistów, mężów stanu, sportowców czy do sposobów działania terrorystów.

10. Personel i Zarządzanie 2014-06-01

    Każdego, kto dowodzi grupą, niezależnie od tego, czy jest szefem, generałem, prezesem czy hersztem bandy rozbójników, obowiązują pewne nienaruszalne, uniwersalne zasady. Bez ich poznania, zrozumienia i zastosowania nie można być prawdziwym przywódcą. W książce Szefologika autorzy - Roman Polko i Paulina Polko - piszą o konieczności zaznaczania swojego przywództwa, o sięganiu po władzę zamiast czekania, aż przyjdzie sama, o podejmowaniu nadzwyczajnych działań w sytuacji kryzysowej, o rozsądnym ryzykowaniu i pochwale pośpiechu, o tym, kim są rodzice porażki, i marce, o którą dbają nawet terroryści. O poznawaniu wroga i przeobrażaniu się z podwładnego w lidera. O wartościach, które obowiązują w każdych okolicznościach, 0 specjalizacji, dzięki której podwładni przestają zazdrościć szefowi awansu (bo czasem zarabiają lepiej od niego) oraz o konieczności ciągłego poprawiania siebie samego i swojej instytucji do nowej, ulepszonej wersji.
    
    Roman Polko jako lider sprawdzał się od chwili, gdy w szkole oficerskiej został dowódcą dziesięcioosobowej drużyny podchorążych. Weryfikował się w boju (b. Jugosławia, Kosowo, Irak, Afganistan) i strukturach sztabowo-administracyjnych (stołeczny ratusz, MSWiA, Biuro Bezpieczeństwa Narodowego) w Polsce i poza jej granicami, podczas szkoleń w najlepszych armiach świata. Dwukrotnie dowodził elitarną jednostką specjalną GROM. W wojskowej hierarchii doszedł do stopnia generała dywizji. Obronił rozprawę doktorską na temat zarządzania 1 dowodzenia jednostkami specjalnymi. Paulina Polko była dziennikarzem, urzędnikiem i analitykiem w Kancelarii Prezydenta RP i BBN, analizuje przywództwo w różnych systemach, okolicznościach i instytucjach.

11. Dziennik Gazeta Prawna Rafał Woś, 2014-05-23

    Polko powraca
    
    
    Jeśli jest w Polsce żołnierz, któremu udało się zbudować rozpoznawalną markę, bez wątpienia jest nim Roman Polko. A jego (i żony Pauliny) najnowsza książka "Szefologika" to dowód, że się ten status celebryty Polce w pełni należy.
    Były dowódca elitarnej jednostki GROM przeszedł na emeryturę pięć lat temu. Od tamtej pory opublikował kilka książek. Doświadczeń, którymi 52-letni generał dywizji mógłby się z czytelnikiem podzielić, było sporo. Od wojny w Iraku i Afganistanie, po prace w sztabie, stołecznym ratuszu czy Biurze Bezpieczeństwa Narodowego. Polko szybko jednak zorientował się, że jego wiedza ma charakter bardziej uniwersalny. I nie powinien kierować jej wyłącznie do wąskiej grupy militarystów. Dał temu wyraz w opublikowanym dwa lata temu poradniku "RozCROMić konkurencję". Dowodzącym, że doświadczenia dowódcy wojskowego można z powodzeniem przełożyć na praktykę menedżera korporacji czy kierownika instytucji publicznej. Oczywiście w sposób subtelny i nigdy w skali jeden do jednego.
    "Szefologika" jest tamtej książki naturalną kontynuacją. Na pewno lepszą pod względem graficznym. Zwłaszcza dzięki świetnym ilustracjom rysownika i blogera Cezarego Krysztopy. To jemu książka zawdzięcza lekkość i ironiczny uśmieszek, który w naturalny sposób równoważy te wszystkie koszarowe opowieści pełne prawdziwych mężczyzn w mundurach podejmujących szybkie i słuszne decyzje. Merytorycznie rzecz też jest trochę bardziej dopracowana niż poprzedni odcinek.
    Ale Polkowie prochu tu oczywiście nie wymyślają. Generał po prostu po raz kolejny opowiada o swoich przygodach i przemyśleniach z dziedziny przywództwa. Tym razem podane to zostało w formie wywiadu rzeki podzielonego na 12 rozdziałów, które przyjęły formę autorskich "twierdzeń". Czyta się to wszystko dobrze i wartko. Skrzą się anegdoty. A autorom udaje się (na ogół) zachować bezpieczną odległość od banału, który w przypadku tego typu publikacji jest zawsze bardzo realnym zagrożeniem.
    Czy ta książka wyróżnia się na tle innych poradników dotyczących zarządzania Wydaje mi się, że tak. Głównie dlatego, że jej autor przychodzi z tak innego świata, jakim jest dla większości z nas wojsko. Zwłaszcza dziś, gdy zwykły człowiek nie ociera się o nie nawet przy okazji zasadniczej służby albo akademickich szkoleń wojskowych. Te wszystkie żołnierskie powiedzonka ("generał widzi generalnie, kapitan kapitalnie"), praktyki i zwyczaje odchodzą więc w niepamięć. Polko pokazuje, że niesłusznie. Bo w końcu armie to najstarsze fabryki szefów. Zastąpione w dzisiejszych czasach przez korporacje oraz szkoły biznesu. I dobrze, że zastąpione. Nie zmienia to jednak faktu, że wojsko to szkatułka, w której poszukujący inspiracji szef tu i ówdzie znajdzie jakąś lekko przykurzoną błyskotkę. Zwłaszcza mając za przewodnika takiego praktyka jak Roman Polko.

12. POLSKA - DZIENNIK ŁÓDZKI .N, 2014-05-12

    Już prowokacyjne tytuły kolejnych rozdziałów wydanej przez Onepress książki Pauliny i Romana Folków "Szefologika, czyli logika szefowania" zachęcają do lektury. Bo kogo - nawet jeśli nie jest się szefem... - nie zaintrygują stwierdzenia: jeśli lidera nie widać, to widać go nie ma; albo ma się władzę, albo piastuje się stanowisko; jak się ma apetyt na sukces to trzeba się wychylić; w walce o wszystko nie ma nagród za drugie miejsce lub "nawet terroryści muszą dbać o markę i reputację".
    Autorzy akcentują konieczność zaznaczania swojego przywództwa na każdym kroku, acz w sposób odpowiednio wyważony. Przypominają, że po władze trzeba sięgać, nie czekając, aż ona sama przyjdzie. Podpowiadają, w jaki sposób podchodzić "wroga" oraz przeobrażać się z podwładnego w lidera. Podkreślona została też konieczność ciągłego update'owania siebie samego do nowej, ulepszonej wersji, bo - jak głosi tytuł ostatniego, dwunastego rozdziału - "kto nie aktualizuje, ten ginie". A na pewno dzięki tej książce wzbogacimy swą wiedzę, nawet jeśli stanowisko szefa to na razie dla nas odległe światełko w tunelu.

13. Personel Plus 2014-03-01

    Są pewne nienaruszalne, uniwersalne zasady, które obowiązują każdego szefa. Bez ich poznania, zrozumienia i zastosowania nie będziesz prawdziwym przywódcą, a Twoi podwładni prędzej czy później zaczną się zastanawiać, dlaczego to właśnie Ty im szefujesz. W książce autorzy piszą o konieczności zaznaczania swojego przywództwa, o sięganiu po władzę zamiast czekania, aż przyjdzie sama, o podejmowaniu nadzwyczajnych działań w sytuacji kryzysowej. O rozsądnym ryzykowaniu i pochwale pośpiechu. O „rodzicach" porażki i marce, o którą dbają nawet terroryści. O poznawaniu wroga i przeobrażaniu się z podwładnego w lidera. O wartościach, które obowiązują w każdych okolicznościach, o specjalizacji, dzięki której podwładni przestają zazdrościć szefowi awansu (bo czasem zarabiają lepiej od niego), oraz o konieczności ciągłego „update'owania" siebie samego i swojej instytucji do nowej, ulepszonej wersji.

więcej recenzji

ukryj recenzje