Terapia f**k it. Prosty sposób na szczęście

Recenzje książki: Terapia f**k it. Prosty sposób na szczęście (5) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. moznaprzeczytac.pl Natalia, 2014-02-17

   Zazwyczaj nie czytuję poradników z serii „Jak żyć, aby być niewyobrażalnie szczęśliwym”, lub jak to mawiał mój były wychowawca, „ jak coś zrobić doskonale, żeby się nie zmęczyć wcale”. Jednak, gdy zobaczyłam tytuł Terapia F**k it, od razu się zainteresowałam, z resztą te słowa widniejące na okładce książki z podpisem „prosty sposób na szczęście”, zainteresowałaby chyba każdego.
   
   Z tyłu Terapii F**k it można przeczytać „jak przestać się martwić i metodycznie olać wszystko”. Co więc proponuje nam John C. Parkin?
   
   Najpierw autor stara się udowodnić Czytelnikowi, iż znajduje się on w więzieniu. Więzienie to nasze życie, w którym górują utarte schematy, jakimi posługujemy się na co dzień. Jest ono bardzo wygodne, można wręcz powiedzieć bezpieczne, ale to wciąż więzienie, jakkolwiek złote nie byłyby kraty. O jakich kratach konkretnie mówimy? O tym jak długo ludzie potrafią rozpamiętywać swoją przeszłość i nie zwracać uwagi na przyszłość, o tym jak siedzą zamknięci w braku wiary w siebie. O kratach zrobionych z braku wyobraźni czy nadmiernego perfekcjonizmu. To tylko niektóre z więziennych bloków. Dalej autor mówi nam o burzeniu murów tegoż więzienia i sposobach ucieczki, aż powoli przechodzimy do głównych idei.
   
   Terapia F**k it jest świetna, jeżeli chodzi o strukturę i czytelność. Tekst jest podzielony na małe akapity, które pozwalają na chwilę refleksji, po przeczytaniu jakiejś interesującej myśli. W dodatku na końcu możemy robić notatki dzięki kilku zostawionym pustym stronom – co mi bardzo ułatwiło pracę.
   
   Autor ma wręcz dar do pisania i trzymania swojego Czytelnika przy książce. Najlepszy rozdział był właśnie o tym jak Parkin opisywał różnego rodzaju więzienia. Robił to tak obrazowo, a swoje postacie, które stwarzał naprędce (wyobrażam sobie, że między łykami kawy), były niezwykle wyraziste i tak rzeczywiste jak sąsiedzi obok. Całość działała na wyobraźnię jak dobra książka. Jednak zaznaczam, że nie jest to lektura, którą można czytywać, gdy znajdziemy chwilę wolnego czasu raz w tygodniu. Wymaga ona bowiem skupienia i systematyczności. Myślę, że spokojnie 3 do 5 dni powinny wystarczyć, jednak jeżeli ktoś mamy zamiar odkładać ją na tygodniową/dwutygodniową przerwę, przekaz traci swoje znaczenie.
   
   "Co mi się w niej podobało? Osobiście bardzo pomógł mi tekst o więzieniu perfekcjonizmu i burzeniu jego murów, a w szczególności mówieniu „nie” wielu zobowiązaniom. Nie uważałam, że mam problemy z asertywnością, jednak branie zbyt wielu zobowiązań mogę sobie spokojnie wpisać w CV. To mi uświadomiło, że mówienie temu „nie” pomoże mi w zachowaniu kontroli (tak przeze mnie uwielbianej) oraz:
   (…) Będziesz w stanie stworzyć dokładnie to, czego chcesz, i na takim poziomie jak oczekujesz." str. 141
   
   Całość opatrzona jest dodatkowo w ciekawe ćwiczenia i test, w którym można policzyć w ilu procentach znajdujemy się w stanie „pieprzę to”.
   
   Plusem jest również duża spostrzegawczość autora książki i świetny zmysł obserwatorski. Możemy to zauważyć zarówno w tworzonych przez niego przykładowych „więźniach” jak i problemach, które nam opisuje. Są one konkretne, na czasie i świetnie wyłuszczone. Gorzej jak dla mnie jest ze sposobami przeciwdziałania. Czasami niektóre konkluzje są ogólnikowe i sprawiają wrażenie synonimów poprzednich. Brak konkretów przebija się nie tylko w poradach, ale i w samych twierdzeniach autora. Na przykład gdy pisze on o porzuceniu wszystkich modeli stworzonych w naszej głowie i łamaniu nawyków. Fajnie, tylko że niektóre z tych modeli są po to aby ułatwić nam życie, jak na przykład model zachowania się w jakiejś nagłej sytuacji, lub sposób reakcji na wypadek – są one po to aby właśnie nie myśleć i zastanawiać się, a szybko działać. Zabrakło mi tu umiejętności wyszczególnienia tego o jakie schematy i o jakie konkretnie modele chodzi autorowi.
   
   Jednak poza tym wszystko wydaje mi się zbyt idealistyczne i proste jak pstryknięcie palcami:
   "Czasem wygląda to właśnie tak: wyskok z okrętu „od dziewiątej do siedemnastej” i założenie własnej firmy; sprzedanie własnej firmy i zostanie szewcem w małej wiosce na wybrzeżu; zapisanie się do internetowej agencji matrymonialnej i znalezienie mężczyzny/kobiety/owcy swoich snów (notatka dla siebie: sprawdzić możliwość założenia agencji matrymonialnej z owcami); rzucenie nudnego partnera; oznajmienie znęcającemu się szefowi żeby się pieprzył; napisanie w końcu tej powieści; wyruszenie w końcu na tę wyprawę; zapisanie się w końcu na te lekcje (języka, pianina, tantry itp.)" str. 162
   
   Zauważyłam również, że autor dość często odnosi się do zagadnień związanych z seksem. Te wtrącenia niewiele wnoszą w treść książki, i czasami są „niesmaczne”, widać w nich „amerykański” styl pisania. Mi już samo słowo „pieprz to”, które naturalnie w tekście pojawia się bardzo często (nie można się temu dziwić, skoro mamy do czynienia z taką terapią), wystarczyło.
   
   Ponadto autor nawiązując wciąż do więzienia, ciągle tłumaczy się z tej metafory przepraszając ewentualnego więźnia, który może to czytać. Było to nużące. Czytałam całe akapity o tym, że pomysł z łyżeczką, która miałaby posłużyć do kopania tunelu jest tylko przykładem, lub że ta książka nie ma na myśli więzienia, lecz wolność. Takie traktowanie sprawiło, że poczułam się trochę jak nie koniecznie bystra osoba, która potrzebuje wyjaśnienia kawałów o blondynce. Na koniec minusów podam ten, który zdenerwował mnie najbardziej. A mianowicie wmieszanie Freuda i jego id w całość książki z twierdzeniem:
   
   "Id to stan mówienia „pieprzę to”" str. 117
   
   Autor dodaje, aby sprawdzić dokładnie, co oznacza id wpisując w Google „ID Freud”, ja jemu radzę to samo, gdyż id to nie stan „pieprzę to”… no chyba, że dosłownie (między innymi).
   
   Książka wydaje się być stworzona dla osób, które czegoś szukają, ale nie czegoś konkretnego. Bardziej liczą na motywujące słowa i natchnienie do działania… jakiego działania? Bóg raczy wiedzieć. Jesteśmy trochę wodzeni za nos przez autora, który pokazuje nam pewien sposób, dla niego wręcz kapitalny. Ja sama miło spędziłam czas zatopiona w lekturze, jednak nie jest łatwo mnie przekonać do stosowania czegokolwiek, co proponują poradniki, takie skrzywienie, które zawdzięczam studiom…

2. Sztukater.pl 2014-02-13

   W bibliotekach i księgarniach aż roi się od przewodników, które informują, "jak żyć". Otóż prawdą jest, że człowiek czasami potrzebuje takiego przewodnika, potrzebuje przeczytać o tym, że da radę, że życie nie jest takie trudne i że pozytywne nastawienie może zdziałać cuda.
   Z ogromną przyjemnością czytałam poradnik Johna C. Parkina, autora bestsellerowej książki „Filozofia f**k it, czyli jak osiągnąć spokój ducha". Tutaj autor, wraz ze swoją małżonką, opowiada o tym, jak dzięki dwóm, banalnym słowom, możemy poprawić jakość swojego życia, osiągnąć sukces, szczęście i radość płynącą z każdego kolejnego dnia. Te słowa to „pieprzę to". Autorzy przytaczają mnogość przykładów zastosowania tego swoistego zaklęcia i wyjawiają, co się za nim kryje.
   Prawdą jest bowiem, że problem, który mamy dzisiaj, za pół roku wyda nam się zabawny. Przez pryzmat następnych problemów, kolejnych kłopotów, w które się wpakujemy, dawne sprawy stają się błahe i nic nie warte, wręcz nieistotne. Ale w momencie walki z problemem jest on najważniejszy. Każdy problem zatruwa nasze życie, psuje nasze samopoczucie, sprawia, że jesteśmy niemili dla innych, skupieni na sobie, nieszczęśliwi i po prostu zmęczeni. Problemy sprawiają, że nie potrafimy cieszyć się ładną pogodą, dobrym filmem w telewizji czy uśmiechem obcej osoby na ulicy – zapatrzeni w swoje 'trudne sprawy' przestajemy doceniać i zauważać pozytywne, niezwykle prozaiczne elementy rzeczywistości. W efekcie jesteśmy nieszczęśliwi, zamartwiamy się niepotrzebnie i obgryzamy paznokcie.
   I po co? Skoro można powiedzieć „pieprzę to!" i po prostu cieszyć się życiem?
   Autor nie mówi jednak, że każdy problem musimy zbagatelizować i zostawić go bez rozwiązania. Bynajmniej! Taka postawa sprawiłaby, że bardzo szybko znaleźlibyśmy się na ulicy, bez dachu nad głową, a wówczas jedynym problemem byłby brak drobnych na butelczynę... Terapia „f**k it" nie sprawi, że raptownie, mówiąc kolokwialnie, olejemy cały świat. Po prostu pozwoli na to, by z większym optymizmem i dużą dawką dystansu podejść do spraw, które dotąd spędzały nam sen z powiek. „Pieprzę to", ale każdy problem posiada rozwiązanie. Chodzi o terapeutyczny wydźwięk tej mantry, która automatycznie sprawia, że czujemy się lepiej. Wzrasta nasza pewność siebie, dystans i przywracamy sobie ład, równowagę i zdrowy rozsądek. Człowiek nerwowy zaczyna w sposób niekontrolowany kwestionować wszystko i płacze nad rozlanym mlekiem... Podczas gdy jedyną słuszną metodą jest głęboko odetchnąć, odsunąć od siebie panikę i zdrowo podejść do możliwych rozwiązań problemu. Ta terapia pozwoli na to, by nie wpadać w histerię ilekroć znajdziemy plamę od pasty do zębów na garniturze przed rozmową kwalifikacyjną i nie pocić się jak Olimpijczyk na mecie, kiedy coś nam nie wyjdzie. Małe sprawy mogą zdeterminować nasze samopoczucie i sprawić, że te większe staną się barierą nie do przebycia. Po co?
   Uważam, że to naprawdę świetny poradnik. Sama zaczęłam korzystać z dobrodziejstw terapii „f**k it" i, jak dotąd, świetnie na tym wychodzę. Przytomniej podchodzę do problemów i szukam ich rozwiązania, a gdy takiego nie widzę, nie wpadam w panikę, tylko mówię po nosem „pieprzę to!" i nagle wszystko staje się prostsze.
   Polecam książkę Parkina każdej znerwicowanej osobie, zwłaszcza urzędnikom, kierowcom i nauczycielom, a także tym, którzy zmuszeni są do pracy z ludźmi. Gdy przyjdzie do was uciążliwy petent, wymagający klient czy szef rzuci na wasze biurko tonę papierów... odetchnijcie głęboko, pomyślcie „pieprzę to" i, po prostu, cieszcie się życiem. Zabawny, niezwykle wciągający styl autorów sprawi, że książkę łyknięcie w ekspresowym czasie i już po jej odłożeniu zaczniecie wdrażać w życie nowe porządki. I sami zobaczycie, że to działa.
   Ta książka pomoże wam uwierzyć w siebie, dojść do perfekcji w pracy i życiu osobistym, odnaleźć równowagę psychiczną, poznacie sześcioczęściowy proces „pieprzę to" i zrozumiecie, że czasami naprawdę lepiej sobie odpuścić, by z nową siłą i pozytywną energią wystawić twarz do Słońca i się uśmiechnąć, kiedy wszystko – paradoksalnie – zacznie się układać. Tego Wam życzę. To teraz powtórzcie za mną: „Pieprzę to!" i... bądźcie szczęśliwi.

3. niedzielnatworczosc.blogspot.com Joanna Niedziela, 2014-01-17

   Terapia f**k it, prosty sposób na szczęście
   
   Czy wyobrażasz sobie sytuację, kiedy nagle rzucasz wszystko i mówisz „pieprzę to”? Zrywasz niewidzialne łańcuchy codzienności i stajesz się wolny dzięki temu, że po prostu sobie odpuszczasz? Myślisz, że to nie może zadziałać? Jeśli wątpisz, iż proste słowa „pieprzę to” mogą odmienić twoje życie, zajrzyj do książki Johna C. Parkina Terapia f**k it, prosty sposób na szczęście.
   
   Książka jest bardzo specyficzną terapią, ponieważ opiera się na wyrażeniu, które uważane jest za wulgarne. Wydaję mi się jednak, że właśnie siła i ładunek, jakie niosą ze sobą te słowa stanowią jej efektywność. Sprawiają, że obok takiego tytułu ciężko przejść obojętnie. Dokładnie tak zadziałały na mnie.
   
   Jeśli myślisz, że książka jest kontrowersyjna, to masz rację. Autor przeprowadza nas przez stworzoną przez siebie terapię opierającą się na wyrażeniu „pieprzę to”, które może oznaczać dwie rzeczy. Z jednej strony jest to odpuszczenie sobie. Z drugiej jednak, stanowi wyzwanie do skonfrontowania się z własnymi słabościami. „Pieprzę to” w drugim przypadku jest jak akt odwagi.
   
   John C. Parkin opisuje w swojej publikacji różne rodzaje więzień, z którymi możemy się utożsamić, a które sami sobie tworzymy. Daje nam także zbiór magicznych narzędzi do zburzenia murów, za którymi kryje się nasza wolność i radość życia - po co mamy się stresować, skoro możemy zdjąć z siebie wszelkie ograniczenia?
   
   Myślę, że warto przeczytać tę książkę. Pokazuje ona, że stan „pieprzę to” obfituje w beztroskę oraz rozluźnienie. Można także zauważyć w nim pewne przesłanie, które człowiekowi zachodu może wydawać się obce i niezrozumiałe. Zapominamy, że dopiero umysł, który jest oczyszczony z nękających go myśli, może dać nam poczucie szczęścia. Książka zawiera proste prawdy, o których raczej każdy z nas wie, ale nigdy nie przychodzi nam do głowy, żeby je wykorzystać i zmienić swoje życie na lepsze. Jeśli mamy trochę motywacji, Terapia f**k it może otworzyć nam oczy na wiele spraw.

4. ksiazka-online.pl 2014-01-05

   Młodzież mówi – “miej wy… a będzie ci dane”. Czy rzeczywiście postawa olewająca może dać nam więcej niż ciągłe zabieganie o poklask? John C. Parkin udowadnia, że tak.
   
   W swojej książce “Terapia f… it” pokazuje, że ciągłe korki, stres, upierdliwy szef czy wiecznie narzekająca żona nie muszą być przyczyną zawału serca.
   
   Filozofia “pieprzę to” nie zakłada, że położymy się na kanapie i świat obdarzy nas łaskami i darami. Żona zacznie się uśmiechać a szef na kolanach błagać będzie nas o przyjście do pracy.
   
   “Pieprzę to” to odpowiedź na codzienny bieg, w którym zbyt duże napinanie się jest przyczyną negatywnych zjawisk w naszym życiu. Autor pokazuje ciekawe techniki relaksacyjne, które wyrastając z prezentowanej filozofii pozwalają osiągnąć wewnętrzny spokój.
   
   “Wszystko w naszym otoczeniu ma za zadanie przekonać nas, że więzienia, jakie sobie stworzyliśmy, to jedyny sposób na życie” – pisze autor. Naucza więc jak żyć wolnym w pracy, związku, mieście i życiu w wersji beta.
   
   Pieprzyć to to inaczej odpuścić, uświadamiając sobie, że przyczyny obaw, udręk i cierpień nie mają aż tak wielkiego znaczenia z szerszej perspektywy.
   
   Nauczyć się żyć na kreatywnym luzie z Johnem C. Parkinem.

5. Personel Plus .

   Pewnego dnia autor uświadomił sobie, że mówienie „pieprzę to" jest równie dobre jak wschodnie praktyki duchowe, które zgłębiał przez 20 lat, po czym rzucił swoją dobrze płatną pracę w Londynie i wyprowadził się do Włoch. Wyszedł z założenia, że nie ma sensu stresować się szefem idiotą, współpracownikami bez wyobraźni, rodziną doprowadzającą do białej gorączki czy wariatami za kierownicą. Stres i frustracja to pewna droga do zawału serca. Po co to? Nie warto się napinać - lepiej wyluzować. Dzięki tej publikacji czytelnik może zdobyć bezcenne narzędzia, które pozwolą mu się uporać z krytyką i dzięki którym nauczy się nie przejmować się tym, co myślą inni. Pozna również magiczne techniki, które wyrastają bezpośrednio i naturalnie ze stanu „pieprzę to", czyłi stanu beztroski, który osiąga się, gdy jest się głęboko zrelaksowanym.

więcej recenzji

ukryj recenzje