Miej wyje**ne, będzie Ci dane. O trudnej sztuce odpuszczania (ebook)(audiobook)(audiobook)

Recenzje (2)

1. Gajapisze.pl Katarzyna Gajewska

   Chociaż nie jestem fanką przeklinania (w słowie pisanym), trzeba przyznać, że tytuł przyciąga uwagę. To on skłonił mnie, aby sięgnąć po książkę dr Katarzyny Czyż. I bardzo się cieszę, że to zrobiłam. Od dzisiaj odpuść sobie jest moim mottem życiowym i mantrą. Autorka napisała Miej wyje**ne, będzie ci dane, ponieważ któregoś dnia zdała sobie sprawę, że spełnianie cudzych oczekiwań to droga donikąd. Że skutkuje wyłącznie przepracowaniem, zmęczeniem, długotrwałym stresem. A to może mieć poważne konsekwencje dla naszego zdrowia. Odpuść sobie 200% normy W zupełności się z nią zgadzam. Perfekcjonizm, toksyczna produktywność nie pozwalają nam żyć pełnią życia, cieszyć się chwilą teraźniejszą. O wiele przyjemniej jest, kiedy masz wyje**ne, odpuścisz sobie i zaczniesz żyć. Stres i przepracowanie wywołują tzw. myślenie tunelowe, czyli stan, w którym nie widzimy wyjścia z sytuacji, czujemy się zamknięci i ograniczeni. Będąc w stanie myślenia tunelowego nie sposób podejmować (dobrych) decyzji czy wykonywać swojej pracy na zadowalającym poziomie. Ja przynajmniej tak mam, że kiedy się stresuję, popełniam najbardziej głupie błędy. A wtedy stresuję sie jeszcze bardziej, i tak magiczne koło się zamyka. …pomyśl, jak często się nakręcamy, tworzy się spirala, a my nie wiemy, dlaczego i skąd się wzięła. Nie umiemy zwerbalizować (czyli nazwać) uczuć i stanów ani rozmawiać na trudne, niewygodne tematy. A to bardzo wazna umiejętność. Multitasking, wyrabianie 200% normy nie może skończyć się dobrze. A jednak mam wrażenie, że w pracy, i nie tylko, wciąż od nas tego wymagają. Co znajdziemy w książce? Książka podzielona jest na 3 rozdziały. Pierwszy to bardzo osobista historia autorki. Opowiada w niej, jak wyglądało jej życie od lat szkolnych, aż po dorosłość. Uświadamiając nam tym samym, że właściwie od wczesnego dzieciństwa stawia się przed nami różne oczekiwania. Często nierealistyczne, powodowane jakimiś chorymi ambicjami. W trakcie snucia tej opowieści autorka przerywa i zadaje dające do myślenia, czasami niewygodne pytania. Własna historia jest dla niej pretekstem, aby skłonić czytelnika do refleksji nad własnym życiem i tym, jakiego rodzaju presji był poddawany już od dzieciństwa. Drugi rozdział, najbardziej rozbudowany, nosi tytuł 7 kroków. Jak mieć wyjebane, aby było Ci dane. Znajdziemy tutaj mnóstwo metod, narzędzi i technik, służących nauce odpuszczania oraz bardziej uważnego i intencjonalnego życia. Autorka pisze o metodach oddechowych, autocoachingu i innych technikach. Dużo uwagi poświęca jodze. Znajdziemy i naukowe opracowania dotyczące fal mózgowych, jak i prastarą hawajską praktykę Ho’oponopono. Metody są bardzo zróżnicowane, czerpią z różnych tradycji, i z pewnością nie każda przypadnie Ci do gustu. Jednak plusem tej różnorodności jest to, że niemal gwarantowane jest, że znajdziesz kilka metod, lub przynajmniej jedną, idealną dla siebie. Trzeba przyznać, że autorka zadała sobie spory trud, badając te metody i zbierając o nich informacje. Nazywanie emocji i co dalej? Moje ulubione fragmenty książki to te, w których autorka pisze o emocjach. Pewnie dlatego, że sama tym tematem od jakiegoś czasu się interesuję. Uświadomienie sobie swoich emocji i bycie szczerym w ich nazywaniu to dla mnie genialne, chociaż tak proste rozwiązanie. Oczywiście nad tym też trzeba pracować – samo nie przyjdzie. W książce znajdziemy sporo wartościowych informacji oraz narzędzi, jak się tym swoim emocjom lepiej przyglądać, i jak czerpać z nich, zamiast poddawać się ich wpływom. Trzeci, ostatni rozdział to wezwanie do działania. Nosi tytuł I co dalej? Bo wiadomo, że od samej lektury książki, nawet najmądrzejszej, nie zmienimy swojego życia na lepsze. Musimy jeszcze wprowadzić to w życie. Jednak wydaje mi się, że połączenie różnorodności metod z nienarzucającym się, swobodnym stylem, w jakim napisana jest książka, może znacząco przybliżyć do tego celu. Praca nad przekonaniami, nad schematami, nawet nad niby (jak by się wydawało) prostym biznesowym celem “zwiększyć procent czegokolwiek”, nie jest prosta. Samo rozmyślanie na ten temat niewiele zmieni, samo czytanie o tym też średnio działa. Zatem zapisz, zrób coś inaczej niż zazwyczaj i daj sobie czas. Na przemyślenia, na pojawienie się nowych pomysłów, inspiracji, na to, żeby to w Tobie wybrzmiało. Własne źródło mocy Jak pisze autorka, każdy z nas musi znaleźć swoje własne źródło mocy. Takie, które pomaga nie przejmować się opiniami, ocenami innych osób, tym co “wypada”. Z pewnością jest to także narzędzie, które pomoże Ci uświadomić sobie, co jest dla Ciebie (a nie dla innych) ważne. Bo na tym właśnie najlepiej się skupić. Polecam tę książkę każdemu, kto szuka sposobu jak wyluzować, zwolnić, jednocześnie nie rezygnując ze swoich planów i marzeń. Jeśli czujesz się zmęczony/zmęczona pogonią za ideałem, przeczytaj książkę, a potem czerp z niej to, co będzie najlepsze właśnie dla Ciebie.

2. QulturaSlowa Justyna Gul

   Chyba każdy z nas zna powiedzenia dotyczące uczenia się (nauka to potęgi klucz), prezentacji swojej osoby (siedź w kącie, a znajdą cię), a część osób doświadczyła także – niestety – presji rodziców związanej z ich błędnym (i nieprzystającym do współczesności) przekonaniem, że perfekcjonizm, bycie najlepszym, zagwarantuje nam wysoką pozycję społeczną oraz szeroko rozumiane szczęście. Bardzo często dzieci są niejako zmuszone do obrania określonej drogi, wdrukowano im określony schemat postępowania, a także przekonanie, że ciężka praca, podejmowanie kolejnych wyzwań, branie na swoje barki coraz więcej i więcej, przyniesie pozytywne rezultaty. Takie dzieci czują presję, by być we wszystkim najlepszym, a jakiekolwiek odstępstwo od tej normy traktują niczym życiową katastrofę. Kolejne zajęcia, które mają rozszerzać umiejętności, pieczołowicie wypełnione zajęciami pozalekcyjnymi kalendarze, prestiżowe studia, rozliczne aktywności tworzące podwaliny przyszłej kariery … ta gonitwa tak naprawdę nigdy się nie kończy. Zawsze bowiem będzie coś, co trzeba zgłębić, zawsze będzie jakieś wyzwanie, które warto podjąć, które może przynieść korzyści w przyszłości. Czy starając się wpasować w ten schemat, w wizerunek perfekcjonisty, rzeczywiście jesteśmy spełnieni i szczęśliwi? Gdyby tak było, zapewne nie mielibyśmy tylu przypadków wypalenia zawodowego, depresji, samobójstw. Gdyby bycie perfekcyjnym dawało pozytywne rezultaty dla nas samych również w dłuższej perspektywie czasu, to ludzie nie porzucaliby z dnia na dzień intratnych posad i nie wyjeżdżaliby na drugi koniec świata by uprawiać pietruszkę czy lepić garnki. Gdzie zatem jest ta granica, pomiędzy byciem obowiązkowym, sumiennym, a destrukcyjnym perfekcjonizmem? I co najważniejsze, czy po latach musztry, wychowania w duchu perfekcjonizmu i wypełniania narzuconych przez społeczeństwo ról, mamy jeszcze szansę na zmianę, zanim będzie za późno? O tym, jak nauczyć się żyć na luzie, jak odpuścić pewne rzeczy, jak zadbać o niezbędny dla naszego zdrowia (tak fizycznego, jak i psychicznego) balans, pisze Katarzyna Czyż w rewelacyjnym poradniku „Miej wyje**ne, będzie ci dane. O trudnej sztuce odpuszczania”. Opublikowana nakładem Wydawnictwa OnePress pozycja, to dla wielu ostatnia deska ratunku, to bodziec do tego, by zmienić swoje życie. To lektura zarówno dla tych, którzy borykają się ze swoim perfekcjonizmem i nawet jeśli są świadomi, iż jest on źródłem ich problemów, nie potrafią sobie z tym poradzić. To również lektura dla rodziców perfekcjonistów, być może pozwoli ona uświadomić popełnione w wychowaniu błędy i wspomóc dziecko w tytułowej sztuce odpuszczania. To wreszcie książka dla wszystkich, którzy chcą ruszyć do przodu, ale już bez przygniatającego ich barki ciężaru i głosu wewnętrznego krytyka w głowie. Poradnik składa się z trzech części, możemy wiec potraktować zawarte tam informacje wybiórczo, choć ja zachęcam jednak – przynajmniej przy okazji sięgnięcia po książkę po raz pierwszy – do uważnej lektury wszystkich jej rozdziałów. Część pierwsza prezentuje drogę samej autorki, wszystko to, co ją ukształtowało, uczyniło z niej perfekcjonistkę, a ostatecznie wyczerpywało i odbierało radość z osiągnięć. Idealna córka, grzeczna dziewczynka i wzorowa uczennica, błyskotliwa studentka, najmłodsza doktorantka – to tylko niektóre z ról, które Czyż odgrywała na przestrzeni lat. W wielu z tych zachowań, życiowych wyborów znajdziemy odbicie swoich decyzji, dlatego też warto z tą krótką autobiografią się zapoznać, wyciągając (poprzez analogię) wnioski z doświadczeń autorki. Część druga to praktyczne podejście do tematu. Autorka opisuje narzędzia o których mówi na prowadzonych przez siebie warsztatach i szkoleniach. Zostały one zebrane w”7 krokach opuszania”, które prowadzą nas do pozbycia się perfekcjonizmu. Począwszy od kroku pierwszego, czyli nazywania emocji, po krok siódmy, czyli …humor, uczestniczymy w pewnej drodze, a właściwie procesie, którego wynikową musi być zmiana. Chociażby z tego względu, że zaczynamy rozumieć swoje emocje, potrzeby, uczymy się wyznaczać cele i relaksować. W części trzeciej znajdziemy wskazówki, w jaki sposób poprawić swoją jakość życia, oparte na różnych filozofiach i podejściach do rzeczywistości. To wszystko składa się na niezwykły poradnik, który pomaga nam lepiej żyć. Lepiej, znaczy bez niepotrzebnego stresu związanego z perfekcjonizmem, bez szalonej gonitwy czy – przeciwnie – stania w miejscu w oczekiwaniu, aż wszystkie warunki będą doskonałe. Książka, napisana z dużym dystansem do siebie i życia, a także z humorem, pomaga nam osiągnąć stan, podczas którego mamy wyje**na na wiele spraw, które w innych okolicznościach miałyby na nas destrukcyjny wpływ!

więcej recenzji

ukryj recenzje